سنگ رخساره ها و شرایط ته نشینی سازند کهریزک(پلیستوسن میانی-پسین) در خاور تهران

دوره کواترنری، کوتاه­ترین دوره زمین­شناسی است که مشخصه­های متمایز زیادی دارد. از جمله این مشخصه­ها، گستردگی زیاد نهشته­های آن در سطح زمین و ماهیت آواری بسیاری از این نهشته­ها است. سازند کهریزک از جمله نهشته­های کواترنری در دامنه جنوبی البرز مرکزی و در محدوده تهران است که با توجه به موقعیت چینه­شناسی خود، دارای محدوده سنی پلئستوسن میانی- پسین می­باشد. در این تحقیق 4  توالی از این سازند در خاور شهر تهران، در مسیر تهران- رودهن مورد بررسی قرار گرفت. اجزای متشکله این سازند از فرسایش نهشته­های قدیمی­تر بویژه سازند کرج (توف، سنگ آهک، شیل و بازالت) و سازند هزار دره ناشی شده­اند. براساس مطالعات صحرایی و آزمایشگاهی 4 لیتوفاسیس گراولی (Gmm، Gcm، Gh و Gci)، 2 لیتوفاسیس ماسه­ای (Sh و Sm) و 2 لیتوفاسیس دانه ریز (Fl و Fm) مورد شناسایی قرار گرفت که 3 عنصر ساختاری CH، SG و FF را تشکیل می­دهند. وجود این عناصر ساختاری در کنار سایر مشخصه­های رسوبی نشان می­دهد که نهشته­های آواری سازند کهریزک در یک سیستم رودخانه­ای بریده بریده با بستر گراولی و ته­نشست­های جریان ثقلی- رسوبی بر جای گذاشته شده است.